40/16
Vietnam’da görev yapmaktan kaçınmak için Kanada’ya kaçan altmış bin asker kaçağı ve asker kaçağından biri olan Leonard Fife, mitolojik hayatının gizemini çözmek için tüm sırlarını paylaşıyor. Russell Banks’in ‘Foregone’ adlı romanından uyarlanmıştır. Bu, Paul Schrader’in Afflicción (1997) uyarlamasının ardından Banks’in romanlarından birini ekrana ikinci kez yönetmesi. Film Junk Podcast’inde atıfta bulunulan: Bölüm 961: Şiddet Dolu Bir Doğada + TIFF 2024 (2024). Richard Gere, sert ve ifşa edici belgesellerin saygın bir yaratıcısıdır. Eşi ve yapımcısı Uma Thurman ile birlikte çalışmaktadır. Yıllar önce, Vietnam Savaşı’na karşı protesto amacıyla Amerika Birleşik Devletleri’nden kaçmıştır. Şimdi 2023’tür, ölmektedir ve birkaç öğrencisi, yapımcısı ve karısı Uma Thurman’ın gözetimi altında protestolar hakkında onunla röportajlar yapan bir belgesel çekmektedir. Schrader dikkatli bir yazar ve bu filmi yorumlamanın birkaç yolu var. Bazı eleştirmenler filmi “otobiyografik” olarak adlandırdı çünkü entelektüel olarak o kadar tembeller ki vazgeçmeden önce birden fazla düşünceyi düşünmeye zahmet etmiyorlar. Bu filmde otobiyografik noktalar olabilir. Kesinlikle film, örneğin bir panda ayısı veya Laurentian Kalkanı’ndan Long Island’ın son tepesine kadar kazınmış büyük bir kaya parçasının görüşlerinden ziyade Schrader’in görüşlerini yansıtıyor. Bence bu, filmi otobiyografik yapmıyor ve adamın bir film yapımcısı olması da yapmıyor. Film yapımcıları ve film yapımcıları var. Gere ve film içindeki filmi yapan insanlar maliyeti ne olursa olsun sansasyonel bir film yapmak isterken, Bayan Thurman’ın tek arzusu en kötüsünü bilmesine rağmen kocasını korumak. Bunun film yapımcılığı üzerine bir meditasyon olup olmadığını merak ettim. Kesinlikle bununla ilgili yönleri var. Bir film yapımcısı, nihayetinde ihtiyaç duyduğundan çok daha fazla film çeker ve gerçeklikle veya film yapımcısının orijinal niyetleriyle hiçbir ilgisi olabilecek veya olmayabilecek nihai bir biçime düzenler. Gere kamerada ve film boyunca ölürken, anlatmak istediği hayatındaki olaylar birbirine karışır ve çarpışır. Bunu anlamak, bundan bir film yapmak için -çünkü filmdeki adamlar filmi satmak için zaten bir sözleşmeye sahipler- bir editöre ihtiyacınız olacak. Herhangi bir hikaye anlatıcısının gerçek işi budur: olayları ve karakterleri izleyiciye mantıklı gelecek şekilde bir hikayeye düzenlemek. Ancak bu filmi anlamak için daha önemli olan, Schraeder’in diğer çalışmalarında olduğu gibi, öncelikle öfkeyle ilgilendiğini görmektir. Bazı açılardan, çalışmaları Ingmar Bergman’ın çalışmalarına benziyor: dindar bir şekilde yetiştirilmiş olan Bergman, Tanrı’nın olmadığı bir dünyada insanın yanılabilirliğini düşünerek doğru ve yanlış için nesnel bir çerçeve sunmaya çalışmış: şaşkınlık ve hayal kırıklığı, izleyiciyi bir ahlak sistemi nasıl inşa edileceğini merak etmeye bırakmış. Öte yandan Schraeder öfkeli, umutsuzlukla dolu görünüyor ve karmaşayı talihsiz kurtulanların temizlemesine bırakıyor. Gere, röportajını anlamlandırma işini film yapımcılarına, karmaşayı ve hayatıyla ilgili yaptığı yalanları temizleme işini ise Bayan Thurman’a bırakıyor. Bu Gere’in sorunu değil: o öldü. Ve Schraeder’in de değil. Neyse, bunlar filmi izlemek için bulduğum yollardan birkaçı. Filmi izlerseniz, tek bir patlama veya tek bir iyi şaka olmamasına rağmen, bunların sizin için mantıklı olup olmadığını bana bildirin. Ve sizin de farklı bir yorumunuz varsa.
